Akcja Katolicka jest stowarzyszeniem katolików świeckich działających w oparciu o struktury kościelne w ścisłej współpracy z hierarchią kościelną. Jest strukturą religijną i poprzez ten fakt jej głównym celem jest formacja duchowa, moralna i kulturalna. Dążenie do poznania ewangelicznych prawd wiary, ich rozumienie i realizacja w życiu codziennym oraz tworzenie nowego systemu myślenia głębokiego katolicyzmu-to podstawowe zasady pracy Akcji Katolickiej. Zadaniem dla członków Akcji Katolickiej jest świadome uczestnictwo we wszystkich sferach życia społecznego i publicznego, w tym społecznego obywatelstwa Kościoła, oddziaływanie na bliskie środowisko, a także tam gdzie nie zawsze mogą dotrzeć kapłani. Jest to praca formacyjna i ewangelizacyjna wśród własnych członków i w ich najbliższym otoczeniu ze ścisłą współpracą z hierarchią kościelną.
Termin łaciński ministrare oznacza „służyć, pomagać”. Służymy Bogu, kiedy przyczyniamy się do tego, aby liturgia była piękna. Słowo ministrant wskazuje szczególnie na służbę we Mszy św. Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy św. i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Początku ministrantury możemy się dopatrywać w Ewangelii św. Jana czytamy: „Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…) Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym” (J 6, 8-9, 11). Patron Święty Dominik Savio urodził się 2 kwietnia 1842 r. we Włoszech, we wsi Riva w pobliżu Turynu. Pouczenia rodziców i przykład ich pobożnego życia zrobiły swoje. Już w piątym roku życia służył do Mszy świętej, co w jego wieku nie było łatwe, chociażby ze względu na wczesne wstawanie. Z pewnością było to dla niego ćwiczenie woli. W ósmym roku życia przyjął pierwszą Komunię świętą. W tym dniu wpisał do swojego pamiętnika: „Będę się często spowiadał i przyjmował Komunię świętą; moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja; śmierć – tak, ale nie grzech”.
Ruch Światło – Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II, dlatego – jak wierzymy – powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku – używając określenia Założyciela – dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Założyciel Ruchu, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), odczytując znaki czasu rozpoczął na polskiej ziemi dzieło Oaz Żywego Kościoła od organizowania rekolekcji oazowych dla ministrantów (1954), Krucjaty Wstrzemięźliwości (1957-1960), a w latach następnych wypracował cały system formacyjno-ewangelizacyjny, obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych, a także rodziny (1973). Tak ukształtowany Ruch Żywego Kościoła został zawierzony Niepokalanej, Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku nad Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny, a Krościenko jest siedzibą Ruchu i siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej Ruchu – Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła. W roku 1976 Ruch Żywego Kościoła przyjął nazwę „Ruch Światło – Życie”. Wspólnoty rodzin – w ramach Ruchu Światło – Życie – ubogacone od początku o duchowość międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre Dame przyjęły nazwę „Ruch Domowego Kościoła” (1978). Kapłani Ruchu od początku gromadzeni przez ks. Franciszka Blachnickiego wokół ideału Chrystusa Sługi utworzyli Stowarzyszenie „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi”. W latach siedemdziesiątych zaczęły powstawać pierwsze wspólnoty Ruchu Światło – Życie na Słowacji i w Czechach. W roku 1982 Założyciel utworzył w Carlsbergu w Niemczech Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło – Życie. W kolejnych latach wspólnoty Ruchu Światło – Życie powstawały w wielu innych krajach.
Łańcuch Apostolskiej Miłości jest Ruchem Katolickim, który na wzór bł. Matki Teresy z Kalkuty ma opasać apostolską miłością chorych, cierpiących i starszych z młodymi oraz kapłanami – duszpasterzami młodzieży. Aby stać się żywym ogniwem Łańcucha Apostolskiej Miłości należy wypełnić podstawowe warunki: przyjąć cierpienie z rąk Boga z poddaniem się Jego woli, znosić cierpienia w zjednoczeniu z Męką Chrystusa. Ofiarować swe cierpienia za zbawienie świata i przybliżenie Królestwa Bożego, polecać Bogu naszą Archidiecezję, szczególnie wychowawców, duszpasterzy młodzieży, misjonarzy a przede wszystkim młodzież najbardziej zagrożoną, w miarę możliwości odmawiać codziennie modlitwę w tej intencji.
Rycerstwo Niepokalanej to według jego założyciela, św. Maksymiliana Marii Kolbego, całość życia katolickiego w nowej formie polegającej na łączności z Niepokalaną. Wszechpośredniczką naszą u Jezusa”. Cel i program Rycerstwa św. Maksymilian streścił w haśle: „Zdobyć cały świat dla Niepokalanej Dziewicy, by Ona, a przez Nią Chrystus zakrólował w duszach wszystkich ludzi”. Członkowie Rycerstwa jako główne zadanie stawiają sobie szerzenie królestwa Chrystusowego pod opieką i za pośrednictwem Niepokalanej, pobudzając wszystkich chrześcijan, świeckich i duchownych, do oddania się jej na służbę w misji, którą pełni jako Matka kościoła. Rycerstwo Niepokalanej powstało dnia 16 października 1917 r. w Rzymie, „dla obrony kościoła w imię Niepokalanej”. Założył je franciszkanin polski – św. Maksymilian Maria Kolbe (1894- 1941), jako maryjno-apostolski ruch w kościele, który według słów Założyciela „poprzez całkowite oddanie Niepokalanej… stara się wszystko przeniknąć i w duchu zdrowym uleczyć”: jednostki, instytucje, stowarzyszenia, całe społeczeństwo do duchowej odnowy wszystkich i wszystko. Otwarte dla świeckich i duchownych ma być sprawnym narzędziem dla obrony i rozszerzenia królestwa Serca Jezusowego. Już za życia Założyciela Rycerstwo Niepokalanej, błogosławione przez Papieży i Biskupów, zatwierdzone przez kościół w 1922 roku jako „pobożny związek” (prawo kanoniczne nie znało innej formy, bardziej zbliżonej do pojęcia masowego ruchu), stało się międzynarodowym ruchem katolickim, liczącym milion wiernych. Prowadząc, z wielką korzyścią dla kościoła, liczne dzieła apostolskie, zwłaszcza w Polsce i Japonii, przez papieża Piusa XII została uznane „instytucją opatrznościową”.Sekcja w budowie. Zapraszamy wkrótce.
